نمی‌شود که اردیبهشت بیاید و از شعر و از سعدی سخن گفته نشود. انگار شعر پیوندی اساسی با اردیبهشت دارد و اردیبهشت عهدی ابدی با سعدی.
دیروز با یکی از سعدی‌دوستان گپ می‌زدم، نکته‌ای به ذهنم رسید که او هم تایید کرد. گفتم شعرهای شاعران دیگر را که می‌خوانی، باید در دیوان‌های‌شان دنبال شعرهایی بگردی که قوی‌تر از سایر اشعارشان است. آنها مثل نوازنده‌ای هستند که بعضی از ملودی‌های‌شان را بسیار خوب می‌نوازند و بعضی را چندان خوب نمی‌زنند. اما سعدی و اندک شاعران دیگری نظیر حافظ، مثل رهبر ارکستر هستند. شروع که می‌کنند، خاطرت جمع است که تا انتها قرار است یک شاهکار بشنوی، کوکِ کوک…
و اما از سری مطالب شعر و سفر، این بار سراغ یکی از خاص‌ترین اشعار سعدی با موضوع سفر رفته‌ام. قصیده‌ای عجیب که به یک تناقض مهم می‌پردازد و عجیب ذهن را به تامل وا می‌دارد: «دوری کردن از دلبستگی و رفتن به سفرهای زیاد» یا «دل سپردن و ماندن در کنار معشوق»! تضادی که سعدی بسیار استادانه به آن می‌پردازد. اول خواننده را شوکه می‌کند و بعد، با رندی موضع‌اش عوض می‌کند.
اول شعر را بخوانیم تا بعد نکته اصلی هوشمندی سعدی را بگویم… ادامه‌ی خواندن→